Mięta
Mentha piperita L.

Opis
Znana była jako lek już starożytnym; uprawiana w Europie od 300 lat.
W Polsce występuje kilka dziko rosnących gatunków mięty, ale do celów leczniczych nadaje się jedynie mięta pieprzowa, uprawiana również dla celów przemysłowych. Często mylona z miętą dziko rosnącą; różnicę poznaje się łatwo po smaku liści: mięta pieprzowa ma smak chłodzący, dzika - szczypiący.
Liście i łodygi mięty pieprzowej są ciemnozielone, na dolnej stronie czerwonawofioletowe; kwiaty drobne, fioletowe.
Jest rośliną wieloletnią, ale powinna być przesadzana co 4 lata na nowe miejsce. Należy ją uprawiać jedynie w miejscach słonecznych, otwartych, o glebie zyznej, bogatej w próchnicę i wapń, wilgotnej.
W drugiej połowie czerwca, gdy tylko ukażą się pąki kwiatowe, przystępujemy do zbioru liści. Po odrośnięciu rośliny zbiór powtarzamy. Do zbioru wybiera się dzień pogodny; scinamy roślinę, pozostawiając 5 - centymetrowy pęd nad ziemią. Ziele przenosi się w ocienione miejsce i osmykuje liście. Suszyć należy surowiec możliwe szybko, w miejscach ocienionych i przy dużym przepływie powietrza; przechowywać - w szczelnie zamykanych naczyniach.
Właściwości lecznicze
Surowcem jest liść (Folium Menthae piperitae) oraz ulistnione szczyty rośliny.
Skład chemiczny i działanie. Główny składnik leczniczoczynny surowca, to olejek lotny ( z niego otrzymuje się mentol); poza tym występują garbniki, kwasy organiczne i inne. Pobudza czynność trawienną żołądka, działa wiatropędnie, żółciopędnie, odkażająco, miejscowo słabo znieczulająco; jest środkiem poprawiającym smak i zapach.
Zastosowanie. Lek roślinny polecany do stosowania wewnętrznego, szczególnie u osób starszych, w zaburzeniach trawienia, braku apetytu, skurczach żołądka, kolce jelitowej, chorobach wątroby i dróg żółciowych; zewnętrznie - do płukania lub okładów w stanach zapalnych jamy ustnej, w zapaleniu okostnej, w bólach ucha, na bolesne obrzęki i owrzodzenia.