Ogórecznik
lekarski
Borago officinalis
Opis.
Ogórecznik lekarski jest rośliną roczną lub dwuletnią z
rodziny szorstkolistnych. Jako roślinę wawrzywną, miododajną
i leczniczą. Jest to czety chwast polny, rośnie też na
pustkowiach. Liście są mięsiste, duże, szorstko owłosione,
brzegiem drobno ząbkowane, skretoległe, o zapachu swieżych ogórków;
liście dolne ogonkowe, jajowate, górne siedzące, owalne. Łodyga
rozgałęziona, gruba, szorstko owłosiona. Duże, niebieskie,
zwisające kwiaty z 5 ciemnofioletowymi pylnikami są zebrane w
rozpierzchłe skrętki. Owocem jest podłużna rozłupnia,żebrowana,
nierównoboka, po dojrzeniu ciemnobrązowa, prawie czarna. Owoce
dojrzewają nierównomiernie i łatwo opadają.
Ogórecznik lekarski jest znany od czasów starożytnych. W starożytnym
Rzymie i wiekach średnich jego liście i kwiaty dodawano do wina
w celu dodania wojownikom męstwa przed bojem i w celu uwolnienia
biesiadników od smutku i melancholii. W XV w. także uważano,
że kwiaty ogórecznika lekarskiego podnoszą ducha i odpędzają
smutek.
Właściwości
lecznicze.
Surowcem jest ziele.(Herba Boraginis).
Skład chemiczny i działanie. Liście zawierają
kwas askorbinowy, karoten, śluzy, kwas jabłkowy i cytrynowy
oraz znaczną ilość azotanu potasowego, kwiaty - śluzy i
olejek eteryczny.Działa uspokajająco, odświeżająco, moczopędno
i napotno.
Zastosowanie. W medycynie liście ogórecznika
lekarskiego, świeże i suszone, stosuje się przy gośćciu
stawowym, podagrze, chorobach skórnych, jako środek
przeciwzapalny, wykrztuśny, słabo przeczyszczający i powlekający.